(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.

(یَ قِ) [ تر. ] (اِ.) نک یخه.

(~. س) [ تر - فا ] (ص مر.)
۱- (عا.) کارمند دفتری یا دارای شغلی که مستلزم آلودگی دست و لباس نیست.
۲- (عا.) کسی که دستش به دهانش می‌رسد.

(~. چِ) [ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) تنگدست، بیچاره.

(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.

(یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) باور کردن.

(~. نَ نْ) [ ع. ] (ق.)قطعاً، مسلماً، مطمئناً، از روی یقین.

(یَ) (ص.) پهلوان، دلاور. ج. یلان.

(یَ مِ) [ معر. ] (اِ.) جِ یلمق.

(یَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جوشن چرمین.

(یَ) (اِ.) این واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است. یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می‌کنند.

(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.

(~. تَ لَُ. کَ دَ) (مص ل.) ولگردی و هرزه گردی کردن، عمر را به بطالت گذرانیدن.

(یَ) (اِ.)
۱- لبة تیغ.
۲- ضرب شمشیر.

(یَ مَ) [ معر. ] (اِ.) معرب یلمة فارسی به معنی قبا. ج. یلامق.

(یَ مِ) (اِ.) قبا.

(یَ لَ یا لِ) (ص.)
۱- رها، ول.
۲- آزاد.
۳- هرزه، بیهوده.
۴- تنها، منفرد.
۵- کج.

(~. دَ) (مص م.) لم دادن، تکیه دادن به چیزی به نحوی که بدن در حال استراحت کامل قرار گیرد.

(~. کَ دَ) (مص م.) رها کردن، واگذاشتن.

(یَ وِ) (اِ.) مرغ کوچکی که می‌گویند در اثر باران به وجود می‌آید.