غزلیاتدیوان شمسمولوی

غزل شمارهٔ ۲۸۸

یا کالمینا یا حاکمینا

یا مالکینا لا تظلمونا

یا ذا الفضائل زهر الشمائل

سیف الدلائل لا تظلمونا

یا نعم ساقی حلو التلاقی

مر الفراق لا تظلمونا

فی القلب بارق مثل الطوارق

بین المشارق لا تظلمونا

نادی المنادی فی کل وادی

لا بالعناد لا تظلمونا

افدیک روحی عند الصبوح

یا ذا الفتوح لا تظلمونا

هذا فؤادی فی العشق بادی

فی الحب عادی لا تظلمونا

اسمع کلامی نومی جرامی

عند الکرام لا تظلمونا

عشقی حصانی نحو المعانی

هذا کفانی لا تظلمونا

العشق حال ملک و مال

نومی محال لا تظلمونا

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی

جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی (‎۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ، یا وخش، – ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶ - ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی) از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا