مثنوی معنویدفتر چهارممولوی

بخش ۱۰ – مثال دنیا چون گولخن و تقوی چون حمام

شهوت دنیا مثال گلخنست

که ازو حمام تقوی روشنست

لیک قسم متقی زین تون صفاست

زانک در گرمابه است و در نقاست

اغنیا مانندهٔ سرگین‌کشان

بهر آتش کردن گرمابه‌بان

اندریشان حرص بنهاده خدا

تا بود گرمابه گرم و با نوا

ترک این تون گوی و در گرمابه ران

ترک تون را عین آن گرمابه دان

هر که در تونست او چون خادمست

مر ورا که صابرست و حازمست

هر که در حمام شد سیمای او

هست پیدا بر رخ زیبای او

تونیان را نیز سیما آشکار

از لباس و از دخان و از غبار

ور نبینی روش بویش را بگیر

بو عصا آمد برای هر ضریر

ور نداری بو در آرش در سخن

از حدیث نو بدان راز کهن

پس بگوید تونیی صاحب ذهب

بیست سله چرک بردم تا به شب

حرص تو چون آتشست اندر جهان

باز کرده هر زبانه صد دهان

پیش عقل این زر چو سرگین ناخوشست

گرچه چون سرگین فروغ آتشست

آفتابی که دم از آتش زند

چرک تر را لایق آتش کند

آفتاب آن سنگ را هم کرد زر

تا بتون حرص افتد صد شرر

آنک گوید مال گرد آورده‌ام

چیست یعنی چرک چندین برده‌ام

این سخن گرچه که رسوایی‌فزاست

در میان تونیان زین فخرهاست

که تو شش سله کشیدی تا به شب

من کشیدم بیست سله بی کرب

آنک در تون زاد و پاکی را ندید

بوی مشک آرد برو رنجی پدید

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی

جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی (‎۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ، یا وخش، – ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶ - ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی) از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا