| به من سلام فرستاد دوستی امروز | که ای نتیجه کلکت سواد بینایی |
| پس از دو سال که بختت به خانه باز آورد | چرا ز خانه خواجه به در نمی‌آیی |
| جواب دادم و گفتم بدار معذورم | که این طریقه نه خودکامیست و خودرایی |
| وکیل قاضی‌ام اندر گذر کمین کرده‌ست | به کف قباله دعوی چو مار شیدایی |
| که گر برون نهم از آستان خواجه قدم | بگیردم سوی زندان برد به رسوایی |
| جناب خواجه حصار من است گر اینجا | کسی نفس زند از حجت تقاضایی |
| به عون قوت بازوی بندگان وزیر | به سیلی‌اش بشکافم دماغ سودایی |
| همیشه باد جهانش به کام وز سر صدق | کمر به بندگی‌اش بسته چرخ مینایی |
