غزل ۲۸۲- ببرد از من قرار و طاقت و هوش

 ١ -معشوق زيباروى سنگ دل كه بناگوشش،مانند نقره سپيد است،آرام و قرار و هوش و توان مرااز من ربوده است؛
 ٢ -دلبر زيباى چالاك و شادى كه صاحب شكوه و حشمت،و يار شوخ طبع و ماهرو و زيبايى كه‌
قبا پوشيده است.[كله‌دار،يعنى صاحب كلاه،مجازا داراى شكوه و جلال.]
 ٣ -دلبرى كه از سوز آتش جنون عشق او،مانند ديگى(بر روى آتش)پيوسته در جوشم.
4 – اگر مانند قبا او را در آغوش بگيرم،همانند پيراهنى كه او بر تن دارد،آسوده خاطر خواهم شد.
[از آن رو پيراهن يار را آسوده خاطر ناميده،كه يار در درون آن-و گويى در آغوش آن-است.]
 ۵ -حتى اگر استخوان‌هايم بپوسد،مهر تو از دلم بيرون نخواهد رفت.
6 -اندام زيباى يار،دل و دينم را ربوده است!
 ٧ -اى حافظ دواى درد تو،فقط لب شيرين اوست![تكرار برو دوش،دل و دين،دواى تو و لب‌نوش،همه،براى تأكيد است.]
****
دیوان حافظ بر اساس نسخه قزوینی و خانلری