غزل ۱۵۴- راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

ای عزیز! اسرار عشق ومستی چیزی نیست که هرکس از آن سر درآورد.عشق و مستی جایگاه مخصوص دارند.و شما در راه عشق گام گذاشته ای،که صبر وسلامت را برسر آن ازدست داده ای.شگفتی نکن که عشق وجوانی وبهره گیری از این مواهب خداداد،مجموعه اسبابی است که مراد وکامیابی انسان از آن فراهم می شود همانگونه که با فراهم آمدن ابواب معانی انسان قادر به سخن گفتن می شود.به خاطر شرم نباید درعشق را به روی خود بست واز وصال جانان چشم پوشید.اما همیشه باید فضیلت عشق را رعایت کرد.
ای عزیز!شما فردی با همت هستید وعزت نفس والایی دارید.روی این اصل از چیزی که داری خوشنودی یا خیلی راحت از مظاهر مادی می گذری،پس به خدا تکیه کن و از او طلب خیر نما وهمانگونه که با صدق وصفا هستی،به احترام قرآن،از دورویی احتراز کن ودیگران را هم به این امر سفارش نما،تا ان شاءالله از برکت آن به سعادن برسی.