قصاید و قطعات عربیسعدی

فی‌الغزل

قوماء اسقیانی علی الریحان واس

انی علی فرط ایام مضت اس

صهباء تحیی عظام المیت ان نقطت

علی‌الثری نقطه من مرشف الحاسی

در بالصحاف علی‌الندمان مصطبحا

الا علی بملاء الطاس و الکاس

هات العقار و خذ عقلی مقایضه

لعل تنقذنی من قید وسواس

واجل الظلام بشمس فی یدی قمر

یحکی بوجنته محراب شماس

روحی فدا بدن شبه اللجین ولو

سطا علی بقلب کالصفا القاسی

ابیت والناس هجعی فی منازلهم

یقظان اذکر عهدالنائم الناسی

جس المثانی تطیر نوم جیرانی

و غن شعری تطیب وقت جلاسی

انی امرؤ لایبالی کلما عذلوا

ان شت یا عاذلی قم ناد فی‌الناس

سعدی

ابومحمد مُصلِح‌الدین بن عَبدُالله نامور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۵۸۵ یا ۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری، برابر با: ۵۶۸ یا ۵۸۸ - ۶۷۱ هجری شمسی) شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. آوازهٔ او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. جایگاهش نزد اهل ادب تا بدان‌جاست که به وی لقب استاد سخن و شیخ اجل داده‌اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات و دیوان اشعار اوست که به این سه اثر کلیات سعدی می‌گویند.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا