قصاید و قطعات عربیسعدی

فی‌الموعظه

عیب علی و عدوان علی‌الناس

اذا وعظت و قلبی جلمد قاس

رب اعف عنی وهب لی مابکیت اسی

انی علی فرط ایام مضت اس

مرالصبا عبثا و ابیض ناصیتی

شیبا، فحتی متی یسود کراسی

یا لهف عصر شباب مر لاهیه

لا لهو بعد اشتعال الشیب فی راسی

یا خجلتا من وجوه الفائزین اذا

تباشرت، و بوجهی صفره الیاس

سرائری یا جمیل الستر قد قبحت

عندی وان حسنت فی اعین الناس

یا حسرتی عند جمع الصالحین غدا

ان کنت حامل اوزاری و ادناسی

و هل یقر علی حر الحمیم فتی

لم یستطع جلدا فی حر دیماس

یا واعدالعفو عما اخطأوا و نسوا

سألتک العفو، انی مخطیء ناس

اذا رحمت عبیدا احسنوا عملا

فی‌الحشر یارب فارحمنی لافلاسی

واصفح بجودک یا مولای عن زللی

رغما لابلیس، لایشمت بابلاسی

واحشرن اعمی ان استو جبت لائمه

لا أفتضح بین جیرانی و جلاسی

ان یغفر الله لی من جرأه سلفت

فما علی‌الخلق یا بشرای من بأس

سعدی

ابومحمد مُصلِح‌الدین بن عَبدُالله نامور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۵۸۵ یا ۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری، برابر با: ۵۶۸ یا ۵۸۸ - ۶۷۱ هجری شمسی) شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. آوازهٔ او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. جایگاهش نزد اهل ادب تا بدان‌جاست که به وی لقب استاد سخن و شیخ اجل داده‌اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات و دیوان اشعار اوست که به این سه اثر کلیات سعدی می‌گویند.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا