شمارهٔ ۵۲

وان وسمه بر ابروان دلبند

یا قوس قزح بر آفتابست

بازآی که از غم تو ما را

چشمی و هزار چشمه آبست

فرمان برمت به هر چه گویی

جان بر لب و چشم بر خطابست

گفتم بزنم بر آتش آبی

وین آتش دل نه جای آبست

شک نیست که بر ممر سیلاب

چندان که بنا کنی خرابست

هر کو نکند به صورتت میل

در صورت آدمی دوابست

دانی که من از تو برنگردم

چندان که خطا کنی صوابست

گر چه تو غنی و ما فقیریم

دلداری دوستان ثوابست

بستان و بده بگوی و بشنو

شب‌های چنین نه وقت خوابست

شمعی به میان ما برافروز

یا شمع مکن که ماهتابست

دیوانه به حال خویش بگذار

کاین مستی ما نه از شرابست

دریاب دمی که می‌توانی

بشتاب که عمر در شتابست

ابنای زمان مثال گندم

وین دور فلک چو آسیابست

ای تشنه به خیره چند پویی

کاین ره که تو می‌روی سرابست