غزلیاتدیوان شمسمولوی

غزل شمارهٔ ۱۳۶۴

ایها النور فی الفؤاد تعال

غایه الجد و المراد تعال

انت تدری حیاتنا بیدیک

لا تضیق علی العباد تعال

ایها العشق ایها المعشوق

حل عن الصد و العناد تعال

یا سلیمان ذی الهداهد لک

فتفقد بالافتقاد تعال

ایها السابق الذی سبقت

منک مصدوقه الوداد تعال

فمن الهجر ضجت الارواح

انجر العود یا معاد تعال

استر العیب و ابذل المعروف

هکذا عاده الجواد تعال

چه بود پارسی تعال بیا

یا بیا یا بده تو داد تعال

چون بیایی زهی گشاد و مراد

چون نیایی زهی کساد تعال

ای گشاد عرب قباد عجم

تو گشایی دلم به یاد تعال

ای درونم تعال گویان تو

وی ز بود تو بود و باد تعال

طفت فیک البلاد یا قمرا

بی‌محیطا و بالبلاد تعال

انت کالشمس اذ دنت و نأت

یا قریبا علی العباد تعال

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی

جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی (‎۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ، یا وخش، – ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶ - ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی) از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا