فرهنگ معین

آب بها

(بَ) (اِمر.) پولی که در ازای آب دهند، حق الشرب.

(اِمر.)
۱- فشار آب، نیروی آب.
۲- پیشاب، ادرار.

(تَ) (مص ل.) ادرار کردن، شاشیدن.

(بِ تَ) (اِمر.) (کن.)
۱- شراب.
۲- (کن.) عرق.

(تَ) (حامص.) شنا، غوطه خوردن در آب.

(جَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) جزر.

(~ِ جُ) (اِمر.) نوشابة الکلی ضعیف که از مالتوز و مخمر آب جو تهیه شود، ماءالشعیر، شراب جو، فوگان، فقاع.

(بِ جِ) (اِمر.) کنایه از: خون، خونابه (طبق طب قدیم، جگر مرکز خون است).

(بِ حَ رَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشک، سرشک.

(حُ) (ص نسب.) کسی که آب حوض‌ها را کشیده و آن‌ها را تمیز می‌کرد.

(~ ِ حَ یا حِ)(اِمر.) نک آب حیات.

(بِ خُ) (اِمر.) شیشه، آبگینه، بلور.

(بِ خِ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب حیات بخش.
۲- معرفت حقیقی که خاصة انبیاء و اولیاست.

(~ خُ نَ. خُ دَ) (مص ل.) کنایه از: به زندان افتادن.

(خُ دَ)(مص ل.)۱ - آب نوشیدن، آشامیدن آب.
۲- (کن.) سرچشمه گرفتن، ناشی شدن.
۳- هزینه برداشتن، خرج برداشتن.

(رِ) (اِمر.)
۱- آبخوری.
۲- آبگیر.
۳- چشمه، جویبار.

(دَ) (مص م.)
۱- آبیاری کردن.
۲- فلزی را با فلز دیگر اندودن.

(دِ) (ص مف.)
۱- آب پاشیده، مشروب.
۲- تیز، تیز کرده (صفت برای شمشیر یا خنجر).

(نِ) (اِ.) تاولی کوچک در پوست حداکثر به بزرگی ته سنجاق و حاوی مایعی روشن. (فره).

(دَ) (حامص. اِ.) معالجة بعضی بیماری‌ها با نوشیدن آب یا با نرمش‌های مخصوص در داخل آب.