غزل ۱۸۳- دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

حافظ تو همه غزلیاتش از شراب
، می ، باده ، جام ، مستی حرف زده ولی فکر نمیکنم منظور حافظ شرابی که ما میشناسیم باشه . شراب حافظ شراب معرفته شرابه نور و حکمته .

بهلول
حكایت 1

روزی یکی از دوستان بهلول گفت: ای بهلول! من اگر انگور بخورم، آیا حرام است؟ بهلول گفت: نه! پرسید: اگر بعد از خوردن انگور در زیر آفتاب دراز بکشم، آیا حرام است؟ بهلول گفت: نه! پرسید: پس چگونه است که اگر انگور را در خمره ای بگذاریم و آن را زیر نور آفتاب قرار دهیم و بعد از مدتی آن را بنوشیم حرام می شود؟

بهلول گفت: نگاه کن! من مقداری آب به صورت تو می پاشم. آیا دردت می آید؟ گفت: نه! بهلول گفت: حال مقداری خاک نرم بر گونه ات می پاشم. آیا دردت می آید؟ گفت: نه! سپس بهلول خاک و آب را با هم مخلوط کرد و گلوله ای گلی ساخت و آن را محکم بر پیشانی مرد زد! مرد فریادی کشید و گفت: سرم شکست! بهلول با تعجب گفت: چرا؟ من که کاری نکردم! این گلوله همان مخلوط آب و خاک است و تو نباید احساس درد کنی، اما من سرت را شکستم تا تو دیگر جرات نکنی احکام خدا را بشکنی.

دوستان من ……… شاعر برای شاعر شدن چه چیزی باید به شنونده ابراز کنه …..
مگه حافظ برای حافظ شدن از گل و بلبل برای نشان دادن سمبلی ازعاشق و معشوق استفاده نکرده ؟ همینطور از شراب هم برای بیخود شدن از خود در اشعارش استفاده کرده ….. غیر از این مگه از چه معجونی می توانست استفاده کنه که در این دنیا باشه و خیلی از آدمها هم آن را تجربه کرده باشند . بحث بر شرابخوار بودن یا نبودن شاعر نیست . بحث اینست که دستاویز شاعر اینهاست وگرنه او ابزاری برای رساندن رسالت خودش به شنونده اش نداره .حالا گیریم شرابخوار هم بوده . این از امتیازات حافظ چیزی را کم نمی کنه . بسیار شرابخوار در دنیا بودند که حافظ نشدند . آنچه او را به این درجه رسانده نبوغ ذاتی اوست . که شما می بینید در یک کلمه چقدر استعاره بکار می بره .
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر ان ظلمت شب آب حیاتم دادند
دیرگاهیست که من در حالی که همه درخواب بودند ( سحر، ظلمات ، جهل ) به هشیاری رسیده ام .
و در آن تاریکی ظلمانی وحشت زا ، که همه در غفلت و بی خبری بودند .من به هشیاری رسیده ام . ( حال می خواهد از شراب باشد و یا چیز دیگر ) مهم هشیاری و بیداری است که درمن بوجود آمده . و چه مبارک بود آن لحظه ( مبارک سحر ) که آب حیات ( شراب ) یا عصاره هشیاری ( هرچه می خواهید فکر کنید . ) را نوشیدم .

حسین بن منصور حلاج را درظهر ماه صیام از کوی جذامیان گذرافتاد.
جذامیان به نهار مشغول بودند و به حلاج تعارف کردند.
حلاج برسفره آنها نشست و چند لقمه بردهان برد.
جذامیان گفتند: دیگران بر سفره ما نمی نشینند و از ما می ترسند،
حلاج گفت؛ آنهاروزه اند و برخاست.
غروب هنگام افطار حلاج گفت： خدایا روزه مرا قبول بفرما.
شاگردان گفتند: استاد ما دیدیم که تو روزه شکستی.
حلاج گفت: ما مهمان خدا بودیم. روزه شکستیم, اما دل نشکستیم..”
…
”آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم
آن توبه صدساله به پیمانه شکستیم

از آتش دوزخ نهراسیم که آن شب
ما توبه شکستیم ولی دل نشکستیم”

به نظرتون مولانا هم اینجا منظورش مستی و شراب ظاهری بوده یا…. ؟

آفت جان ما مطلق گرایی و مقدس سازی است . دوست داریم که انسان ها و شخصیت های مورد علاقه مان را یک سوپر انسان و فراتر از اشتباه بدانیم . زندگی بدون غزلیات حافظ برای من ناممکن است واین را عرض کردم تا میزان علاقه ام به حافظ را گفته باشم . ولی فراموش نکنیم که حافظ یک انسان بوده ، عاشق شده ، شکست خورده ، باده نوشیده و حتا از بیم طلب کاران در خانه تورانشاه بست نشسته …
غزلیات حافظ تک بعدی نیست و به تعداد خوانندگانش تفسیر دارد . این که حافظ باده نوشیده باشد چیزی از ارزش های این شاعر دانشمند و تکرار نشدنی نخواهد کاست.