غزل ۰۰۱- الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

سلام
آیین مهر یا میتراییسم آیینی بوده که شیطان در مقابل نهضت انبیاء ع درست کرده است . کورش به چنین آیینی گرایش داشته است. حقوق بشر امروز ریشه در این آیین دارد و با آن به مقابله با ادیان می پردازند. اما جمشید دوستدار سلیمان (ع) بود و جمشید با دیوهایی که از طرف سلیمان هدیه داده شده بود تخت جمشید را بنا کرد. این بناها بدست انسان درست نشده است
زرتشت که احتمالا خود یک پیامبر ابراهیمی یا شاگرد یکی از پیامبران ابراهیمی است با این آیین بسیار مقابله داشته است اما با لشکرکشی اسکندر گجسه (نجس) که یک شیطان پرست بود و به تحریک اجنه (اساطیر یونان) به سمت بیت المقدس (سرزمین سلیمان نبی) و ایران (سرزمین جمشید که دوستدار سلیمان بود) رهسپار و همه را ویران کرد و بعد از آن مغان به تغییر آیین زرتشت پرداختند. پیر مغان بزرگ همه مغ ها بوده و به دلیل آموزه های جنی ساحران توانایی بوده اند. استفاده پیر مغان در ادبیات ما ناشی از رسوخ فرهنگ اجنه پرستی یونان است.

شعری پر محتوا و جالبی بود در جواب حسین باید آرز شم که منزل ها فقط برای ترتیب قافیه آمده و معنی خاصی ندارد برای اثبات این حرف باشماره 09376214085ویا به eskandari_mojtaba@ymail.com مراجعه فرمایید خوشحال میشم که به عنوان یه دبیر ادبیات بتونم مشکلی از مشکلات شما عزیزین را حل کنم./

الا يا ايها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
ساقیا بگردان جام را لحظه ای صبوری نیست جان را
آنکه جامی از دست ساقی مستان نوشید و به جان مست شد طاقت خماریش طاق شد و پی در پی طالب جامی دگرشد ولحظه به لحظه مستی اش افزون گشت.
آنکه طعم محبت دوست چشید به هیچ باده ای جز باده عشق نیاویخت و به هیچ کاری جز عاشقی نپرداخت .
مستی تنها درمان مشکلات راه عشق و می تنها داروی تسکین دهنده آلام عاشق است.
عاشق شعله ای به جان دارد که با دم ساقی افروخته تر میشود و این دمیدن تا فنای تام عاشق و خاکستر شدنش ادامه می یابد.
آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشايد
ز تاب جعد مشکينش چه خون افتاد در دل‌ها
عاشق بیچاره تنها به بویی از طره و گیسوی معشوق که به واسطه آشنایی و محرمی چون صبا به مشام برسد دل خوش است ولی آن هم به بهای خونهایی است که دل مجروح عاشق بدان رنگین شده است
تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست
عاشق چشم براه است و منتظر تا که خبر میدهد ز دوست و در فراق دوست مهر بر لب زده خون می‌خورد و خاموش است
راه سلوک عشق چون زلف معشوق پر پیچ وخم است و تنها بوی طره معشوق است که عاشق را تا کوی خویش راهبر است

مرا در منزل جانان چه امن عيش چون هر دم
جرس فرياد می‌دارد که بربنديد محمل‌ها
باید رفت ، در منزل جانان درنگ روا نیست باید گذر کرد ، منزل به منزل در کوی جانان باید سفر کرد.
بوی زلف یار است که رهنمای قافله عشاق است و هر سر مویی ز زلف یار میبرد کاروانی را تا موعد دیدار
همه جا منزل جانان است اما تنها وصال یار است که آرزو و مقصد عشاق است و تا رسیدن به این مقصد همه منازل را باید طی کرد و در هیچ منزلی نباید رحل اقامت افکند
عیش عاشق فقط با لقاء و وصال یار محقق میشود و لاغیر
به می سجاده رنگين کن گرت پير مغان گويد
که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها
مستی خروج از تعلقات و تقیدات دست و پا گیر سالک است ،که رهرو راه عشق را چون کشتیی در امواج خروشان و دریای متلاطم بلا به پیش میبرد و به سلامت به دور از چشم راهزنان طریق عشق به لقاء یار میرساند
همه افعال سالک اعم از نماز و عبادت و کسب و کارش باید می آلود باشد و تنها در جهت قرب و وصال محبوب باشد
ان صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله رب العالمین
واین ممکن نیست مگر به اذن ولی و نوشیدن می به دست او
عبادت در حالت مستی و بیخودی و در غیاب نفس است که موجب تقرب و اروج سالک تا وصال محبوب است
پرستش به مستی است در کیش مهر برونند زین جرگه هشیارها
سالک باید از راه و رسم منازلی که در پیش دارد با خبر باشد و شایسته نیست که سالک بیخبر و بدون آگاهی طی طریق کند.
سالک در پرتو توجه و عنایات ولی و مرشدی آگاه و راه بلد باید بیابان پر خطر و طاقت فرسای طلب را بپیماید
طی این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی

شب تاريک و بيم موج و گردابی چنين هايل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها
در این شب تاریک دنیا که از سویی شب قدر زندگی انسان و از سویی اگر بیدار نباشی ظلمتی هولناک است و از بیم و نگرانی روی آوردن امواج سهمناک دنیا و دنیاطلبی و متمایل شدن هوای نفس به آن و از طرفی فشار و سختیهای پر پیچ و خم راه سالک الی الله و مجاهده و تلاش بی وقفه ، تا افتادن از پای و رسیدن به کوی معشوق کجا ؟ و امن و آسایش طلبی و سلامت خواهی و راضی شدن به حیات دنیوی و حتی اخروی دون همتان بی درد و بی خبر از عشق کجا؟
الهی در این شب تاریک هجران و دوری از تو تنها تو هستی که به احوال من واقفی و تنها امید من در این هولناک ورطه هستی ، دستگیری و یاری تو تا رسیدن به لقاء است
الهی دل به دریای پر تلاطم عشق تو زیدیم و ساحل امن و سلامت دنیا و عقبای سبکباران را رها کردیم و در آرزوی وصال و لقاء تو همه سختیها و بلا ها را به جان خریدیم شاید نظر لطف و قبول تو برما افتد و نه به استحقاق که به فضل و کرمت به آرزویمان برسانی
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشيد آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها
غیرت عشق غیریتی باقی نمیگذارد و عاشق جز معشوق نبیند و جز به او ننگرد و این غیر سوزی تا آنجا سرایت میکند که خود عاشق را نیز در بر میگیرد و میسوزاند و کسی جز معشوق باقی نماند
آنکه به دنبال نیکنامی است عاشق خود است و از دوست بی خبر ،عاشق تا بدنام نشود لایق سوختن نشود و تا خودکام نگردد آتش در او نگیرد و نسوزد
در سلوک عشق جز نام معشوق نام نیک و زیبایی وجود ندارد و جز نام دوست باقی همه بدنامی است
عشق راز ظهور و تجلی هستی است ، عشق اقتضای رسوایی دارد و عاشق رسوای عالم است و سر هرکوی و برزن سخن عشق است که محفلها به پا کرده و بزم ها آراسته است
تا تو نشوی رسوا آن سر نشود پیدا کان جام نیاشامد جز عاشق رسوایی
حضوری گر همی‌خواهی از او غايب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنيا و اهملها
عاشقی که طالب لقا و وصال یار است باید همیشه مقیم کوی او باشد و لحظه ای از او غایب نشود معشوق همیشه حاضر است و عاشق خویش را می نگرد غیرت او تاب نمی آورد که عاشق صادق و پاکباز خویش را ببیند که به غیر او توجه میکند
برای رسیدن به ذوق و لذت حضور باید خویش را در معرض تابش فیوضات ولی کامل و اهل نظر قرار داد
بیا که چاره ذوق حضور و نظم امور به فیض بخشی اهل نظر توانی کرد
این فیض بخشی را نیز از معشوق باید دید وتنها از دست او باید گرفت که این سبب سوزی و گذر از اسباب سر رسیدن به حضور تام عاشق است
پس هر گاه به کوی عشق پانهادی و طالب دیداریار شدی باید همه هستی ات را در آتش عشق او بسوزانی تا با جذبه های دوست به حجله وصل راه یابی و به لقاء یار کام یابی

غزل ۲

صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببين تفاوت ره کز کجاست تا به کجا
خراب باده دوست به صلاح و آسایش خویش نمی اندیشد و عافیت طلب و بلا گریز نیست خویش را دیوانه وار به آب و آتش میزند و به طوفان بلا می سپارد تا به وصال دوست رسد واین راهی است که تنها هوشیاران و زنده دلان در پیش میگیرند
غلام نرگس مست تو تاجدارانند خراب باده لعل تو هوشیارانند
هر آنکه خویش بیند ، به صلاح خویش اندیشد و توبه و تقوی پیش گیرد تا به ساحل عافیت وسلامت برسد ، اما سالک کوی دوست دریایی پیش رو دارد که باید مجنون وار دل خویش به دریا زند و خطر طوفان بلا به جان خرد و در پی یافتن گوهر وصال ، غریق دریای عشق شود تا بر امواج خروشان و پرتلاطم جذبه های معشوق بی اختیار ببرندش تا وصال یار
صلاح و توبه و تقوی ز ما مجو حافظ ز رند و عاشق و مجنون کسی نيافت صلاح

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دير مغان و شراب ناب کجا
عاشق از هرآنچه دل را به تنگنا کشد گریزان است از حجاب بیزار است ،پرده در است ،بیقرار است ، ساکن نیست ، سالک است از عبادت خشک و ظاهری و خرقه ریایی صومعه داران دلگیر است به دنبال می نابی است که همه قیود را از عاشق بردارد و همه پرده ها و حجابها را خرق کند
اینچنین شرابی را فقط در دیر مغان از دست پیر میکده عشق و در جام بلورین معرفت میتوان نوشید

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را
سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا
فاصله سماع وعظ و نغمه رباب فاصله شنیدن گوش و نوشیدن جان است و عاشق که از خویش رفته و همه جان شده ، نوشیدنی خالص و ناب را طالب است و رندانه به دور از چشم نامحرمان و اغیار مدام در حال نوشیدن می طهور است

ز روی دوست دل دشمنان چه دريابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا
دلی که نور ایمان و گرمای محبت دوست در او نباشد چون چراغی خاموش و تاریک است ،دلی که خالی از عشق و محبت دوست است کجا تواند که روی دل آرای دوست بیند
شمعی چو آفتاب یقین باید اندر دل، تا رخ زیبای چون آفتاب دوست بیند دل

چو کحل بينش ما خاک آستان شماست
کجا رويم بفرما از اين جناب کجا
محبوبم! فقیر درگاه تو ام و محتاج نگاه دلجوی تو و نیازمند لطف و احسانت ، از آن زمان که غبار نیاز به درگاه تو را سرمه چشمم کردم و آن هنگام که آستان درگاه تو را مسکن گزیدم و خاکنشین کوی تو شدم ،چشمم به جمال تو بینا شد و روشنی یافت، و از آن زمان که روی مسکنت به درگاه تو سودم بر فراز آسمان عشق سر برآوردم
از آن زمان که بر این آستان نهادم روی فراز مسند خورشید تکیه گاه من است
چگونه این آستان را رها کنم ، جایی دگر ندارم، کویی دگر ندانم ، پایبست توام رفتن نتوانم ، نشستن نتوانم !
مبين به سيب زنخدان که چاه در راه است
کجا همی‌روی ای دل بدين شتاب کجا
عقل مصلحت اندیش گوید ای دل نصیحت گوش کن ،در زلف چون کمندش مپیچ ،سیب زنخدان مبین وز پی اش مرو، ولی چه سود عاشق بیدل را
مده ای رفیق پندم که به کار در نبندم تو میان ما ندانی که چه میرود نهانی
آنکه به او دل داد ،بهشت را بهشت
به خلدم دعوت ای زاهد مفرما که این سیب زنخ زان بوستان به
گر چه در این راه سرها بریده بینم بی جرم و بی جنایت و اگر چه دانم که چاه در راه است
و هزاران یوسف مصری فتاده در آن، ولی من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
ببین که سیب زنخدان تو چه می‌گوید هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست
ای دل چه زود رفتی و به شتاب ،چه بی مهابا به دریا زدی، چه بی باک در آتش شدی ،مگر چه دیدی چه شنیدی و چه چشیدی که اینچنین ترک عافیت گفتی و سلامت رها کردی و بهشت را وداع گفتی و در چاه زنخدان دلبر مقیم گشتی
ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید

بشد که ياد خوشش باد روزگار وصال
خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا
ساقیا یک جرعه ای زان آب آتشگون که من در میان پختگان عشق او خامم هنوز
عاشق تا زمانیکه خام است در برزخ وصال و فراق است ، عاشق خام را هر لحظه کرشمه وصلی است و آنگاه عتاب هجری و فراقی ، هر دم نوشیدنی و دیگربار خماری و درد سری است تا آنجا که عاشق از خامی برهد و از خویش فانی شود و جز معشوق نماند
شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست
یاد روزگاران وصل مرهمی است که عاشق خام در فراق یار بر دل ریش خویش مینهد
روز وصل دوستداران یاد باد یاد باد آن روزگاران یاد باد
عاشق وقتی با نوشیدن می آتشگون پخته شد و به وصال جاودان یار رسید دیگر خبری از کرشمه و عتاب ها نیست همه وصل است و وصل و تنها یادگار ماندگار آن اوقات ،یاد خوش یار است

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست
قرار چيست صبوری کدام و خواب کجا
و واعدنا موسی اربعین لیله…دوست با هر کس قراری گذاشت بی قرار شد ، خواب از چشمانش ربود ، صبر از کفش برفت
دلی که با سر زلفین او قراری داد گمان مبر که بدان دل قرار بازآید
الهی قراری با من نهادی به فاصله اربعینی که هر شب آن لیله القدری است به فاصله هفتاد سال چه دیر و کند میگذرد ! چگونه صبر کنم ، از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار ،گر شتاب کردم و زودتر آمدم و گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر
ببرد از من قرار و طاقت و هوش بت سنگین دل سیمین بناگوش