قصاید و قطعات عربیسعدی

فی مدح صاحب دیوان

ما هذه الدنیا بدار مخلد

طوبی المدخر النعیم الی غد

کالصاحب الصدر الکبیر العالم ال

… متعفف البر الاجل الامجد

میزان عدل لایجور ولا یحی …

ف و ما اعتدی الا علی من یعتدی

بشر الینا بالرجاء بمنه

و تقایض الدنیا بدوله سرمد

مهمارجوت رجوت خیرالمرتجی

و اذا قصدت قصدت خیرالمقصد

مدت حیوه الناس تحت ظلاله

لا زال فی اهنی الحیوه و ارغد

هذی خلال الزاکیات وصفته

لمحمد بن محمدبن محمد

او یحسب الانسان ماسلک اهتدی

لا، من هداه الله فهو المهتدی

سعدی

ابومحمد مُصلِح‌الدین بن عَبدُالله نامور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۵۸۵ یا ۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری، برابر با: ۵۶۸ یا ۵۸۸ - ۶۷۱ هجری شمسی) شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. آوازهٔ او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. جایگاهش نزد اهل ادب تا بدان‌جاست که به وی لقب استاد سخن و شیخ اجل داده‌اند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات و دیوان اشعار اوست که به این سه اثر کلیات سعدی می‌گویند.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا