| چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید | ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید |
| نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل | چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید |
| حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست | که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید |
| ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت | که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید |
| به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود | خیال باشد کاین کار بی حواله برآید |
| گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان | بلا بگردد و کام هزارساله برآید |
| نسیم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ | ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید |