| گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی | چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی |
| شیرینتر از آنی به شکرخنده که گویم | ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی |
| تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه | هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی |
| صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام | چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی |
| گویی بدهم کامت و جانت بستانم | ترسم ندهی کامم و جانم بستانی |
| چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند | بیمار که دیده‌ست بدین سخت کمانی |
| چون اشک بیندازیش از دیده مردم | آن را که دمی از نظر خویش برانی |