| ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی | از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی |
| چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن | که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی |
| ز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است | که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزی |
| به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی | به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزی |
| چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست | مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی |
| طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن | کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی |
| سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی | که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی |
| ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست | مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی |
| می‌ای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش | خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزی |
| جدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع | که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزی |
| به عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم | بیا ساقی که جاهل را هنیتر می‌رسد روزی |
| می اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش | که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزی |
| نه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه | ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزی |
| جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده | جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی |