| حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم | خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم |
| چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست | روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم |
| عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم | دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم |
| چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس | که در سراچه ترکیب تخته بند تنم |
| اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید | عجب مدار که همدرد نافه ختنم |
| طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع | که سوزهاست نهانی درون پیرهنم |
| بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار | که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |