| نماز شام غریبان چو گریه آغازم | به مویه‌های غریبانه قصه پردازم |
| به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار | که از جهان ره و رسم سفر براندازم |
| من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب | مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم |
| خدای را مددی ای رفیق ره تا من | به کوی میکده دیگر علم برافرازم |
| خرد ز پیری من کی حساب برگیرد | که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم |
| بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس | عزیز من که بجز باد نیست دمسازم |
| هوای منزل یار آب زندگانی ماست | صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم |
| سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی | شکایت از که کنم خانگیست غمازم |
| ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت | غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم |