| مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم | که پیش چشم بیمارت بمیرم |
| نصاب حسن در حد کمال است | زکاتم ده که مسکین و فقیرم |
| چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی | به سیب بوستان و شهد و شیرم |
| چنان پر شد فضای سینه از دوست | که فکر خویش گم شد از ضمیرم |
| قدح پر کن که من در دولت عشق | جوان بخت جهانم گر چه پیرم |
| قراری بسته‌ام با می فروشان | که روز غم بجز ساغر نگیرم |
| مبادا جز حساب مطرب و می | اگر نقشی کشد کلک دبیرم |
| در این غوغا که کس کس را نپرسد | من از پیر مغان منت پذیرم |
| خوشا آن دم کز استغنای مستی | فراغت باشد از شاه و وزیرم |
| من آن مرغم که هر شام و سحرگاه | ز بام عرش می‌آید صفیرم |
| چو حافظ گنج او در سینه دارم | اگر چه مدعی بیند حقیرم |