| هر که را با خط سبزت سر سودا باشد | پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد |
| من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم | داغ سودای توام سر سویدا باشد |
| تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر | کز غمت دیده مردم همه دریا باشد |
| از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا | اگرت میل لب جوی و تماشا باشد |
| چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ | که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد |
| ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد | کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد |
| چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری | سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد |