جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و مولانا و رومی (۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ، یا وخش، – ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶ - ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی) از مشهورترین شاعران ایرانی‌تبار پارسی‌گوی است. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است.
آن عشق مجرد میتاخت و از کر و فرش شناختم احتمالا منظورش پیامبر یا شمس و فردی عاشق خدا را گوید که از صورت رهیده و از مادیات و دنیا جدا شده و با صورت عشق درآمده که با صورت عشق عشقها خواهد ساخت جای باخت و یا حتی تاختن نیز بیشتر معنی مشابه سایر افکار مولاناست مگر از صورت رهیدن و بصورت عشق یکتا درآمدن منظور باشد.
با خود می‌گفت چون ز صورت برهم
با صورت عشق عشقها خواهم تاخت(ساخت)